آوای بهبودی 23 آبان

"زمانی رهایی از بیماری قطعی خواهد بود که ما پرخوران بی اختیار قدم

سوم را به درستی اجرا کنیم ." 

دوازده قدم و دوازده سنت پرخوران گمنام 35

 

این جمله امید به بهبودی از

پرخوری بی اختیار را در من

زنده نگه می دارد.حتی در

زمان های سخت این جمله

مرا به بازگشتن به انجمن وا

می دارد.وقتی احساس می

کنم کسی مرا دوست ندارد  ؛ این جمله مرا به ادامه  ی برنامه وا می دارد

. می دانستم چیزی هست که هنوز برای من روشن نشده است .ولی من

باور داشتم تا زمانی که به تلاش کردن و کارکرد برنامه با حداکثر توانایی ام

ادامه دهم ، به یک بُعد جدید رهنمون می شوم.

 

پرهیز برایم آسان نبود . بارها از آن طفره رفتم و حتی بعد از سال ها حضور

در انجمن ،لغزش های متعددی داشتم .

اگر چه پیشرفت های بزرگی از لحاظ معنوی و احساسی داشته ام ؛ اما

احساس می کردم که نگه داشتن پرهیز از پرخوری بی اختیار برایم غیر

ممکن است .من هدایای بسیاری به عنوان نتیجه ی کارکرد این برنامه

دریافت کرده ام .یکی از بزرگترین این هدایا امید بود . بدون امید من به

راحتی می توانستم خودم را تا رسیدن به فراموشی احمقانه رها کنم و

همه چیز بخورم .

انجمن پرخوران گمنام خراسان ...